Życie Śmierć. Spotkanie II
25.03 – 13.04.2022, online + na żywo w Poznaniu
Życie Śmierć. Spotkanie II
Poznaj prelegentki i prelegentów
Socjolog i antropolog kultury, profesor w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN i wykładowca w Graduate School for Social Research
Naukowczyni (teatrolożka, etnolożka, socjolożka, psycholożka zwierząt) związana z Instytutem Socjologii Uniwersytetu Łódzkiego
Reżyserka i instruktorka teatralna, działaczka społeczna, producentka, studentka V roku reżyserii teatru lalek na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie (filia we Wrocławiu)
Absolwentka psychologii na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Szkoły Aktorskiej SPOT w Krakowie
Absolwentka reżyserii teatru lalek na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie (filia we Wrocławiu) oraz kursu filmowego w Wajda School Studio w Warszawie, w ramach którego zrealizowała swój pierwszy film dokumentalny „W zgodzie”
Filozofka, badaczka, przewodniczka ludzi, twórczyni wspólnot, które dają wolność i przestrzeń
Akredytowany senior coach i mentor, EMCC, IC, eksploruje i uczy fotografii w coachingu i rozwoju osobistym, autorka narzędzia „AHA™ – fotografie, które inspirują” oraz książek „JEDEN OBRAZ – WIELE SŁÓW". Fotografia w rozwoju osobistym, terapii i pracy wychowawczej. Zapis podróży własnej”, „Photography in Palliative Care”, „Spokój i Radość w Domu. Moc Fotografii”, „Kobieta”, tomiku wierszy i fotografii „JA Kobieta”
Projektant, artysta, organizator przedsięwzięć społecznych i kulturalnych oraz wykładowca na Wydziale Zarządzania Kulturą Wizualną Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Autor wystawy Wyobraźnia funeralna. Wobec polskiego prawa pogrzebowego 1959–2021 w galerii Dizajn BWA Wrocław.
Radca prawny i certyfikowany mediator, prowadzący własną kancelarię w Warszawie. Specjalizuje się w prawie spadkowym i działkowym (stowarzyszeń ogrodowych), uzupełniając powyższe kompetencjami z zakresu mediacji i negocjacji
Antropolożka, filozofka, asystent w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ
Przede wszystkim spełniona żona i mama, pedagog, konsultant kryzysowy w nurcie pozytywnej terapii kryzysu, trener umiejętności społecznych i funkcji poznawczych
Absolwentka literaturoznawstwa amerykańskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim, wielbicielka twórczości Edgara Alana Poe, autorka reportaży
Antropolożka kultury, muzykantka, opowiadaczka historii, wędrownica i mama
Poznańska artystka, sięgająca w początkach swojej twórczości do estetyki średniowiecznej
założycielka Glinianej Kuli, pracowni ceramicznej i miejsca spotkań wokół kultury i sztuki, ceramik, kulturoznawca
Znana szerzej jako Pani z domu pogrzebowego, popularyzatorka tematów związanych ze śmiercią
Doktor literaturoznawstwa, autorka kilkudziesięciu nagradzanych książek dla dzieci oraz powieści dla młodzieży
Psychoterapeutka psychodynamiczna, absolwentka Laboratorium Psychoedukacji, zawodowo związana z Kontekstami – Ośrodkiem Psychoterapii i Ośrodkiem 2Strona.
Opis prelegentek i prelegentów
Dr hab. Anna E. Kubiak
Socjolog i antropolog kultury, profesor w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN i wykładowca w Graduate School for Social Research. Autorka książek: Delicje i lewa ręka Kryszny (IFiS PAN, Warszawa 1997), Jednak New Age (Santorski & Co, Warszawa 2005), Nostalgia i inne tęsknoty (Stopka, Łomża 2007), INNE ŚMIERCI. Antropologia umierania i żałoby w późnej nowoczesności (Universitas, Kraków 2014), Pogrzeby to nasze życie (IFiS PAN, Warszawa 2015), Assisted Death in the Age of Biopolitics and Bioeconomy (Cambridge Scholars Publishing, Cambridge 2020), współredaktorka antologii Społeczne i kulturowe reprezentacje śmierci (Nomos, Kraków 2015). Obszary zainteresowań: tanatologia, bioetyka, eutanazja, biopolityka, bioekonomia, antropologia wizualna, studia nad traumą i pamięcią, ludobójstwo, IV Wiek starzejących się społeczeństw, status zwierząt. Więcej na stronie: https://ifispan.pl/members/akubiakifispan-waw-pl/.
Temat wystąpienia
Prawo do życia, prawo do śmierci
Przyjrzymy się najpierw prawu do życia i prawu do śmierci w kontekście teorii biowładzy. Zwrócę uwagę na archetypiczne znaczenie granicy między życiem a śmiercią w symbolicznej wymianie. Biowładza sprawująca kontrolę nad życiem monopolizuje również śmierć. Te ostateczne kwestie, odseparowanie żywych od zmarłych, a każdego z nas od własnej śmierci, są – jak powiada Jean Baudrillard – archetypem wszelkich separacji dokonywanych przez władzę. Następnie omówione zostaną doświadczenia w Europie i w Stanach Zjednoczonych w zakresie stosowania dyrektyw na przyszłość i ich ewolucji wynikającej z problemów praktycznej realizacji. Rozważana będzie sytuacja prawna w kontekście przyznania pacjentowi prawa do samodzielnego decydowania o tym, czy chce poddać się zabiegom medycznym w Polsce. Przedstawione zostaną podstawy prawne projektu Oświadczenia Pro Futuro oraz podjęte inicjatywy ustawodawcze mające doprowadzić do pełnego uregulowania problematyki funkcjonowania dyrektyw na przyszłość. Nakreślone zostaną wnioski odnoszące się do koniecznych zmian prawnych i w praktyce lekarskiej.
Anja Franczak
Doula umierania i towarzyszka w żałobie. Założycielka Instytutu Dobrej Śmierci.
Zajmuje się edukacją w obszarze śmierci i żałoby. Wspiera osoby w żałobie oraz tych, którzy im towarzyszą poprzez konsultacje indywidualne, szkolenia i warsztaty.
Autorka bloga Sprawy Ostateczne i założycielka Instytutu Dobrej Śmierci. Szkolila się w Heidelbergu w Instytucie Duszpasterstwa Klinicznego (Institut für Klinische Seelsorgeausbildung) i jest profesjonalną towarzyszką w żałobie certyfikowaną przez Federalne Stowarzyszenie Towarzyszenia w Żałobie w Niemczech (Bundesverband Trauerbegleitung e.V.). Jako certyfikowana instruktorka międzynarodowej inicjatywy Kursów Ostatniej Pomocy (Letzte Hilfe) zajmuje się edukacją o procesie umierania. Obecnie w trakcie szkolenia na doulę/towarzyszkę umierania w Sterbeammen-Akademie Hamburg.
Temat wystąpienia
Miłość wykracza poza śmierć. O utrzymywaniu więzi z umarłymi.
Żałoba jest nieuniknioną częścią ludzkiego życia. W doświadczeniu złożonego procesu żałoby potrzebujemy przede wszystkim pozwolenia, akceptacji i czułej obecności innych ludzi. Dlaczego tak często unikamy tematu żałoby i traktujemy ją jako zaburzenie wymagające interwencji terapeutycznej, medycznej czy farmakologicznej?
Myślenie o żałobie w kulturze zachodu w XX wieku było zdominowane koncepcją „przepracowania” z „domknięciem” jako definicji jej celu. Anja Franczak przygląda się znaczącej zmianie paradygmatu, która miała miejsce pod koniec lat 90. w międzynarodowym dyskursie naukowym i doprowadziła do nowej perspektywy na żałobę. Dążenie do spełnionego życia nie wymaga wyeliminowania z niego żałoby, ale raczej znalezienia bezpiecznej przestrzeni dla niej. W centrum tego procesu stoi redefinicja relacji z osobą zmarła i utrzymywanie więzi z nią w nowy, dobry sposób.
Łucja Lange
Naukowczyni (teatrolożka, etnolożka, socjolożka, psycholożka zwierząt) związana z Instytutem Socjologii Uniwersytetu Łódzkiego. Porusza się w obszarach doświadczenia: różnorodności, choroby, śmierci, żałoby
i bezdomności – zarówno ludzi, jak i zwierząt. Zainteresowana zagadnieniem terapii poprzez fotografię
i praktyki zmysłowe – jako aktywistka i badaczka. Od roku 2012 założycielka i redaktorka naczelna internetowego darmowego magazynu o kulturze i sztuce „Mega*Zine Lost&Found”. E-wydawczyni
i sporadycznie tłumaczka. Działa między innymi w kolektywach Eko Ek-Soc i Instytut Dobrej Śmierci oraz towarzystwach: Sekcji Relacji Międzygatunkowych Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, Międzynarodowym Towarzystwie Wegańskich Socjologów.
Temat wystąpienia
I: O utracie dziecka w perspektywie teatralnej – rozmowa z reżyserkami spektakli „Matki Wyklęte” i „Historja”
Nasze spotkanie ma na celu przybliżenie działania terapeutycznego teatru, które jest wpisane w jego katartyczny charakter. Po krótkim wprowadzeniu przejdziemy do rozmowy, w której opowiemy o doświadczeniach autorek i reżyserek spektakli, powstających w ramach projektu „Teatr na Faktach” w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu – ich indywidualnych motywacjach do podejmowania konkretnych tematów, sposobach zdobywania informacji i tworzenia spektakli, a także o tym, jak te spektakle oddziałują na osoby je tworzące oraz na widownię. Postaramy się odpowiedzieć na pytania o źródła, charakter i cel(e) teatru na faktach, jego widownię i przyszłość. Liczymy również na zainteresowanie publiczności tematem zrealizowanych spektakli, jak i samym teatrem na faktach jako sposobem na odczarowywanie (lub zaczarowywanie na nowo) trudnych tematów.
II: Warsztat tworzenia pudełek sensorycznych – przybliżenie teoria i zachęcenie do praktyki
Pudełko sensoryczne może być narzędziem terapeutycznym lub instrumentem samopomocy w żałobie. Istnieją różne strategie tworzenia takich pudełek – w sytuacji choroby własnej, możemy tworzyć je dla naszych bliskich; w sytuacji straty możemy tworzyć je dla siebie z pamiątek po osobie zmarłej; możemy również wspólnie z chorującą bliską nam osobą tworzyć takie pudełko, uwzględniając ostatnią wolę osób umierających. W skład pudełka wchodzą różne przedmioty, których celem jest sensoryczne pobudzanie lub kojenie – ważne, by znaleźć takie przedmioty, które będą na nas (lub naszych bliskich) działały. Celem warsztatu jest z jednej strony przybliżenie teoretycznych założeń tworzenie takich pudełek, z drugiej – zachęcenie do praktykowania i rozmowy, o tym, co na nas wpływa korzystnie, co może pomagać w radzeniu sobie ze stratą. Uwaga: Zakładam, że na każdą osobę mogą działać zupełnie inne bodźce, dlatego nie zalecam traktowania teorii jako uniwersalnej. Zachęcam natomiast do poszukiwania tego, co ma na nas najlepszy wpływ.
Ada Tabisz
reżyserka i instruktorka teatralna, działaczka społeczna, producentka, studentka V roku reżyserii teatru lalek na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie (filia we Wrocławiu) w tym jeden rok na Wydziale Teatralnym Akademii Sztuk Scenicznych w Pradze. Od 2018 zaangażowana we współtworzenie Teatru na Faktach – jednego z głównych programów Instytutu im. Jerzego Grotowskiego.
Aleksandra Pulcer
absolwentka psychologii na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Szkoły Aktorskiej SPOT w Krakowie. Pracuje z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi prowadząc zajęcia psychoedukacyjne z zakresu inteligencji emocjonalnej oraz konsultacje i poradnictwo psychologiczne. Pisze bajki terapeutyczne oraz autorskie scenariusze warsztatów, podczas których łączy wiedzę psychologiczną z ćwiczeniami teatralnymi. Aktualnie związana zawodowo z jednym z wrocławskich liceów.
Dorota Bator
Absolwentka reżyserii teatru lalek na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie (filia we Wrocławiu) oraz kursu filmowego w Wajda School Studio w Warszawie, w ramach którego zrealizowała swój pierwszy film dokumentalny „W zgodzie”. Obecnie realizuje spektakle dokumentalne w ramach projektu „Teatr na Faktach” w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Jej słuchowisko dokumentalne o opowiadaczach „Kiedy jesteś pomiędzy wodą a lwem morskim… uciekaj!”, zostało wyróżnione w konkursie DIG IT organizowanym przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie.
Anija Miłusińska
Jestem filozofką, badaczką, przewodniczką ludzi, twórczynią wspólnot, które dają wolność i przestrzeń. Swoje odkrycia wyrażam w formie wykładów i esejów, ale także żywych opowieści, baśni inicjacyjnych i poezji, tworząc misteria jako formy wyrazu dla nowego mitu. Moja metoda pracy to transformacja, indywidualna i zbiorowa, poprzez pracę we wspólnym polu z nieświadomością i pamięcią zbiorową. Używam w tej pracy medytacji i wizualizacji, tańca i pieśni, baśni i mitów. Podstawą społeczności jest krąg, a energetycznym wzorem, który tę pracę czyni skuteczną– spirala.
Jesteśmy w czasie przejścia ze starego paradygmatu, starej kultury do nowej. Na naszych oczach świat zbudowany na wzorcu podzielenia i jego opresyjne struktury rozpadają się tracąc wiarygodność, a równocześnie w nas i poprzez nas powstają nowe. Aby to przejście było możliwe, potrzebny jest nowy mit, nowy wzorzec organizujący ludzkie doświadczenie.
W oparciu o wiele lat badań i odkryć, na podstawie własnej przemiany i pracy z grupami ludzi proponuję pewną spójną wizję na czym polega przejście ze starego w nowe, i czym może być nowy paradygmat. Ta wizja odwołuje się do naszych rdzennych, europejskich, pokojowych korzeni, do mitu i cywilizacji Bogini, która rozwijała się w Europie od 7 do 3 tysiąclecia p.n.e. Te najstarsze, przedsłowiańskie pokojowe wzory traktuję jako inspirację dla nas, ludzi żyjących u schyłku pewnej epoki, szukając dla nich współczesnych form wyrazu i działania.
Przedstawiłam je na konferencji, która przygotowałam z moją córką Natalią „Pokojowa Kultura Starej Europy – Nasze Duchowe Korzenie” https://marijagimbutas.pl/wyklady/
Więcej wykładów można znaleźć na mojej stronie https://anija.pl/wyklady/ , polecam zwłaszcza CZARNA MADONNA I CZARNA BOGINI -Duchowe, mistyczne znaczenie ciemności.
Temat wystąpienia
Persefona i rytm przemijania
Dlaczego w naszej kulturze przemijanie i śmierć zostały zdeprecjonowane i uznane za zło, z którym należy walczyć. Jak możemy zmniejszyć lęk przed śmiercią do naturalnych rozmiarów poprzez afirmację przemijania. Na czym ona polega i jaki nowy mit może dać nam podstawy do takiej afirmacji. Jak ludzie w dawnych czasach celebrowali rytm przemijana: życie – smierć – odrodzenie, zwany potrójnym rytmem Bogini, a w jaki sposób my możemy teraz do niego powrócić. Jaka filozoficzna perspektywa może nas otworzyć na doświadczenie jedności życia i śmierci.
Natalia Miłusińska
Jestem antropolożką współczesności, śniącą, badaczką. Zwołuje śniących ludzi, tworzę społeczność, do której możesz dołączyć – jej internetowe miejsce spotkań to grupa Krąg Snów na FB. Wysłuchałam i pracowałam z 2000 snów, i na tej podstawie stworzyłam własną metodę pracy ze snami, której uczę w Szkole Śnienia. Napisałam Mapy Snów – jaki świat śnisz? - podręcznik i workbook, który pomoże Ci odkryć przekaz Twoich snów.
Wydałam też po polsku Śnienie jako praktyka duchowa – książkę mojej nauczycielki, Connie Kaplan. Jej metodą przez wiele lat prowadziłam kręgi snów, teraz uczę, jak je prowadzić.
Jako aktywistka menstruacyjna od 20 lat zmieniam świadomość społeczną na temat kobiecości, ciała i miesiączki. Prowadzę wykłady i warsztaty dla kobiet i dziewczynek, stworzyłam autorski program pracy z cyklem miesięcznym Cykl – Twoja wyspa skarbów. Razem z Vocą Ilnicką napisałam 7 sposobów na bolesne miesiączki, teraz pracuję nad książką o cyklu miesięcznym.
Razem z Aniją Miłuńską prowadzę od 2011 wyprawy na Kretę Śladami Bogini, a w 2021 roku projekt 100. urodziny Mariji Gimbutas. Powrót pokojowej Europy.
Jako antropolożka badam współczesne wzory kultury, stawiam pytania o to czy możliwe jest, byśmy żyli w pokoju. Intelektualną inspiracją w tych poszukiwaniach są dla mnie odkrycia Riane Eisler i jej teoria kultur
zorientowanych na współpracę i na dominację.
Mieszkam w Andaluzji, nad oceanem.
Temat wystąpienia
Śmierć w snach – transformacja i odrodzenie
Spotkanie rozpocznie się częścią wykładową, w której omówię, na konkretnych przykładach, 3 rodzaje snów o śmierci.
1.Sny rozwojowe, czyli takie, w których stykamy się i oswajamy temat śmierci, także śniąc możliwe wersje tego, co jest po niej;
2. sny zapowiadające śmierć i towarzyszące odchodzeniu;
3. sny o śmierci jako symbolu przemiany – zapowiadające i przeprowadzające przez koniec etapu życia bądź relacji;
W drugiej, warsztatowej części spotkania zaproszę uczestników do medytacji – podróży transformacyjnej. Posłużymy się jednym ze snów, który jest jak baśń albo mit. Na jego kanwie zaproszę Cię do doświadczenia – ćwiczenia z aktywnej wyobraźni. Czy jesteś gotowy na śmierć jakiegoś aspektu swojej tożsamości? Czy chcesz wejść w przemianę? Czy jesteś gotowa poddać się życiu i doświadczyć odrodzenia?
Dorota Raniszewska
Akredytowany senior coach i mentor, EMCC, IC, eksploruje i uczy fotografii w coachingu i rozwoju osobistym, autorka narzędzia „AHA™ – fotografie, które inspirują” oraz książek „JEDEN OBRAZ – WIELE SŁÓW. Fotografia w rozwoju osobistym, terapii i pracy wychowawczej. Zapis podróży własnej”, „Photography in Palliative Care”, „Spokój i Radość w Domu. Moc Fotografii”, „Kobieta”, tomiku wierszy i fotografii „JA Kobieta”.
Od lat rozwijam zastosowania fotografii w rozwoju człowieka. Fotografia była moją drogą do połączenia się ze sobą i światem dookoła, zbliżenia do emocji i kreatywnego wyrażenia ich. „Foto Spacery” przywracały mi dobre samopoczucie i pozytywne myślenie. Zdjęcia rodzinne pomogły zintegrować się w sobie. Odnalazłam swoje korzenie i moce. Dziś stosuję fotografię jako komunikację, co wspiera integrowanie ciągłości biograficznej i tożsamości, wyrażanie tego, co trudne do wyrażenia słowami, przywracanie pamięci i odszukanie poczucia sensu.
Współpracuję z klientami w ramach głębszych zmian życiowych, w obszarach life coachingu, przemiany życia zawodowego, wolności emocjonalnej, well-beingu i zmiany stylu życia, odzyskania siebie i samorealizacji. Wspieram kobiety w przełomowych momentach życia, jak i w sytuacjach wymagających podniesienia energii życiowej (przeciwdziałanie depresji), motywacji, jakości życia i zdrowia. Mam zaszczyt jako coach i mentor prowadzić Program Mentoringowy WzmocniONE, dla jednej z większych inicjatyw ku godności płci w Polsce. Jako mentor i coach zrzeszony w EMCC biorę udział w projektach mentoringu pro bono. Uczę coachingu i dobrej komunikacji.
Prywatnie jestem mamą dorosłego już młodego mężczyzny, mieszkam w Warszawie, praktykuję jogę, jogging, medytację, fotografuję, piszę i promuję zdrowy styl życia, w tym myślenia.
Temat wystąpienia
I: Wykład: Pogodzić się z życiem. Moc fotografii biograficznych w budowaniu poczucia sensu i godności
Starość. Odchodzenie. Śmierć. Żałoba. Kluczowy jest kontakt z drugim człowiekiem i poczucie bliskości. Rozwój człowieka na tym etapie podróży polega na pogodzeniu się ze swoim życiem. Zaakceptowanie życia pozwoli odczuć spełnienie. To czas na docenienie, przebaczenie, przeproszenie, ukochanie, obdarowanie, ukojenie. Jest szereg aktywności opartych o wykorzystanie fotografii biograficznych, które mogą wspierać osoby starsze i ich rodziny w nadawaniu sensu starości. Są to działania twórcze, pozwalające zrozumieć wyższy sens ponad faktami codzienności.
Podczas wykładu poruszę następujące tematy:
- Integracja ciągłości biograficznej, nadanie sensu etapowi życia, jakim jest starość
- Godne i jakościowe starzenie się
- Terapia godności (en: Dignity Therapy rozwiniętej przez Chochinova)
- Wykorzystanie fotografii w pozytywnych kontaktach z osobami, które odchodzą (osoby starsze, w opiece paliatywnej)
- Znaczenie osobistych fotografii w budowaniu poczucia sensu i bliskości
- Wpływ fotografii na odczuwanie przyjemnych emocji
- Wspieranie osób starszych z zanikającą pamięcią
- Zdjęcia i książka, którą stworzyłam w roku 2021 razem z Tiną Ruisinger, artystką fotografką ze Szwajcarii, wykorzystującą fotografie rodzinne pacjentów podczas pracy terapeutycznej z pacjentami w szpitalu.
II: Wystawa: Im dalej idę, tym bliżej jestem siebie
Ta wystawa to seria fotografii, które Dorota zrobiła na przestrzeni tygodnia, idąc brzegiem morza. „Na brzegu znajdowałam fragmenty urwanych glonów, sznurków, linek, nitek, które w nocy albo nad ranem morze wyrzucało na brzeg. A w nich zaplątane muszelki, ptasie pióra, skrawki płótna, małe kamyki. Plaża wydawała się być galerią, na której morze wystawiło ślady swoich nocnych działań – połowu ryb, gonitwy fal, nieustającego przepływu rzeczy i istot. Im dalej szłam, tym bliżej byłam siebie.” Wystawa skłania do refleksji na temat przemijania i wyższych praw natury. „Czując ziemię pod bosymi stopami, lepiej rozumiem życie.”
Przygotowanie się do wystawy: Nie trzeba się przygotowywać do tej wystawy. Ale jeśli chcesz, to możesz mieć ze sobą ulubione zdjęcie morza, które przywołuje to magiczne odczucie, kiedy stoisz na brzegu, patrzysz w dal a morze szumi.
II: Warsztaty: Wspomnienia scalają nas. O tym, jak fotografie pomagają budować poczucie ciągłości biograficznej i wartości swojego życia.
[Na końcu opisu tego warsztatu jest informacja, jak się do niego przygotować – zapoznaj się proszę.]
Wspomnienia scalają nas. To zdanie mówi bardzo dużo o tym, po co robimy zdjęcia i je przechowujemy, a także po co je oglądamy i pokazujemy Bliskim. Życie jest jak podróż w nieznane. Wciąż coś odkrywamy lub przeżywamy na nowo. Podążając, fotografujemy ważne momenty, jak i ulotne chwile. Chcemy je pamiętać. Możemy do nich wracać. Kiedy doświadczamy zwykłej, codziennej przyjemności, np. podczas spaceru po łące, czy w deszcz ulicami miasta, często fotografujemy. Zapisujemy sobie w telefonie, że to było radosne a my mieliśmy dobre samopoczucie. Kiedy dzieje się coś wyjątkowego, spotykamy Bliskich przy okazji świątecznej, też zapisujemy wspomnienia na zdjęciach. I zawsze, jeśli tylko zechcemy, możemy do nich wrócić. Możemy podjąć taką decyzję, że od czasu do czasu wracamy do dobrych wspomnień, aby poczuć spokój, zobaczyć, że życie toczy się, my trwamy, i w naszym życiu jest coś, co nadaje mu większy sens. Dzięki obecności rodziny, natury, domu, podróżom… Na swoich fotografiach widzimy, że to nasze życie, każdego człowieka, samo w sobie jest wartościowe. Widząc, jak zdjęcia ukazują nas dzień po dniu, rok po roku, dostrzegamy też ciągłość biografii. Mimo że pamiętamy tylko chwile, one składają się na cały długi film. Zauważamy, że coś nas przez życie prowadzi i jedno wynika z drugiego. W tym sensie zdjęcia scalają nas, bo możemy dostrzec ciągłość swojej biografii oraz jej wartość. Życie jawi się jako całość i osobista, unikalna podróż. Fotografie scalają nas też kiedy opowiadamy o nich innym.
Ten warsztat jest o tym, jak nasze własne fotografie pomagają budować poczucie ciągłości biograficznej i wartości swojego życia. Mam nadzieję, że w swobodnej atmosferze kontemplacji własnych zdjęć i słuchania opowieści innych, uczestnicy doświadczą kojącej bliskości, jak i ciekawości drugim człowiekiem, a także wzajemnej inspiracji i doceniania wartości ich własnych przeżyć.
Przygotowanie się do warsztatu: Przynieś proszę ze sobą na ten warsztat jedno zdjęcie ze swojego życia, które jest dla Ciebie szczególnie ważne i kryje za sobą jakąś istotną historię lub element Twojej podróży w czasie. Już samo szukanie i wybieranie tego zdjęcia może dostarczyć Ci wielu refleksji i wzruszeń.
Czas trwania: 2 godziny
Program:
Rozmowa o znaczeniu fotografii biograficznych w naszym życiu i o tym, co się pojawiło podczas wybierania zdjęć na warsztat.
Ćwiczenie – opowieści koło zdjęć
O wykorzystaniu zdjęć biograficznych z osobami starszymi w budowaniu ciągłości biograficznej.
Inspirująca historia pewnego zdjęcia – opowieść prowadzącej.
Kuba Maria Mazurkiewicz
Projektant, artysta, organizator przedsięwzięć społecznych i kulturalnych oraz wykładowca na Wydziale Zarządzania Kulturą Wizualną Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Autor wystawy Wyobraźnia funeralna. Wobec polskiego prawa pogrzebowego 1959–2021 w galerii Dizajn BWA Wrocław. Przez ostatnie dziesięć lat współzałożyciel kilku inicjatyw społeczno-artystycznych (np. Pracownia Struktur Mentalnych, zespół wespół) od 2021 roku prowadzi własną pracownię projektową.
Temat wystąpienia
Ostatnie pożegnanie w XXI wieku w Polsce. Praktyki, prawo, wyobraźnia
W 1959 roku przyjęto obowiązującą do dziś ustawę o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Od tego czasu nastąpiły gruntowne zmiany w wielu obszarach życia społecznego w Polsce. Jednak praktyki pogrzebowe są zasadniczo niezmienne, skonwencjonalizowane i nieprzystające do codziennych praktyk ludzi XXI wieku. Czy potrafimy wyobrazić sobie, jak może wyglądać sfera funeralna w przyszłości? Czy zmiany są potrzebne? Jeśli tak to, w jakich kierunkach mogą postępować?
Krzysztof Kozłowski
Jestem radcą prawnym i certyfikowanym mediatorem, prowadzącym własną kancelarię w Warszawie. Specjalizuję się w prawie spadkowym i działkowym (stowarzyszeń ogrodowych), uzupełniając powyższe kompetencjami z zakresu mediacji i negocjacji.
Z tematem śmierci spotykam się codziennie.
Pomagam przyszłym spadkodawcom uporządkować swoje sprawy, zwłaszcza majątkowe, aby po ich śmierci bliscy mogli oddać się żałobie, poświęcając minimum uwagi i energii spadkowym formalnościom. Wspieram spadkobierców w skutecznym i szybkim uzyskaniu wszelkich praw do spadku. Oferuję mediację, jako wyjątkowy sposób zażegnania ewentualnych konfliktów w rodzinie, między spadkobiercami.
Moją misją jest popularyzowanie testamentu, jako narzędzia do uporządkowania spraw na wypadek własnej śmierci oraz mediacji, jako doskonałej alternatywy dla wyniszczających rodzinę sporów wokół spadku.
https://podwazenietestamentu.pl/
Temat wystąpienia
Kto powinien napisać testament?
KAŻDY. O zaletach testamentu i dotkliwych konsekwencjach jego braku
Nie lubimy myśleć o śmierci, naszej ani naszych bliskich. Odsuwamy rozważania na jej temat. Przekonujemy sami siebie, że kiedyś przyjdzie na to czas, ale nie teraz. Nie dziś. A szkoda, bo właśnie teraz możemy coś jeszcze zmienić, zdecydować. Umożliwić naszym bliskim przeżycie żałoby po nas bez dodatkowego stresu, spowodowanego zawiłą sytuacją prawną spadku. Bez walki o możliwość dysponowania majątkiem, z którego nasi bliscy korzystali na co dzień. Bez przykrych niespodzianek, że spadkobiercą jest ktoś inny, kto być może na to nie zasłużył. Właśnie teraz możemy sporządzić testament. Zdecydować, co się stanie z naszym majątkiem. Zabezpieczyć bliskich. Uporządkować nasze sprawy, wyjaśnić niewyjaśnione. Z wykładu dowiesz się: dlaczego warto sporządzić testament, kto w szczególności powinien to zrobić, co się może wydarzyć, gdy nie ma testamentu? I jak się za to zabrać, by testament sporządzić.
Małgorzata Roeske
Antropolożka, filozofka, asystent w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ. Autorka monografii „Piwnica bliżej śmierci, strych bliżej nieba. Etnografia ukrytych przestrzeni domu” (Kraków 2018) oraz szeregu artykułów z zakresu antropologii przestrzeni i animal studies. Współtwórczyni projektu „Międzygatunkowo – Antropologia Zwierząt”. Redaktorka naczelna czasopisma antropologicznego „Barbarzyńca”.
W pracy badawczej szczególnie interesują ją relacje między ludźmi i zwierzętami towarzyszącymi, bioetyka, antropologia nowych mediów oraz antropologia przestrzeni. Przygotowuje pracę doktorską na temat umierania i śmierci zwierząt towarzyszących w perspektywie etnografii wielogatunkowej. W przyszłości pragnie poświęcić się badaniu problematyki antropologii weterynaryjnej.
Prywatnie opiekunka kota Marcela, pasjonatka nocnych spacerów, muzyki folk i punk, czarnego humoru oraz lukrecji.
Temat wystąpienia
Doświadczenie żałoby po śmierci zwierząt towarzyszących
Umieranie jest jednym z podstawowych doświadczeń egzystencjalnych, które na najbardziej fundamentalnym poziomie zarówno łączy człowieka z resztą ożywionej przyrody, jak i go od niej oddziela. Tym, co łączy, jest wymiar biologiczny, podziały natomiast występują na poziomie kulturowym. W ujęciu kultury zachodniej, opartym na religii chrześcijańskiej, pozbawiona sakralnego wymiaru śmierć zwierzęcia, jako istoty nieposiadającej duszy, ma być niczym innym, jak tylko biologicznym aktem zatrzymania funkcji życiowych. Kontrast wobec tego przekonania stanowi perspektywa opiekunów zwierząt towarzyszących, dla których indywidualne doświadczenie związane z przechodzeniem przez proces umierania i śmierć zwierzęcia bywa przeżyciem traumatycznym, porównywanym z doświadczeniem śmierci bliskiej osoby.
W wykładzie, opartym na badaniach etnograficznych przeprowadzonych wśród opiekunów zwierząt towarzyszących, opowiem o indywidualnych, a jednocześnie do pewnego stopnia kulturowo zobiektywizowanych reakcjach na śmierć zwierzęcia. Poruszę m. in. takie kwestie jak: status zwierzęcia i specyfika relacji z opiekunem, rola rytuału w procesie żałoby, stosowane przez opiekunów sposoby radzenia sobie z faktem utraty oraz zjawisko nieuprawnionej żałoby, które wynika z niedostatecznego rozpoznania głębi i siły relacji międzygatunkowych. Konsekwencją tego jest niski stopień społecznej akceptacji traumatycznych reakcji opiekunów po śmierci zwierzęcia.
Aneta Zychma
Wierzy, że świat może być lepszym miejscem dla dzieci i ich najbliższych.
Jest pedagogiem, konsultantem kryzysowym w nurcie pozytywniej terapii kryzysu, trenerem umiejętności społecznych i funkcji poznawczych.
Jest też mamą, która doskonale zna i rozumie rodzicielskie wyzwania. Od kilku lat aktywnie promuje rodzicielstwo oparte na szacunku i zaufaniu. Drogowskazy, którymi kieruje się w swojej pracy, to przede wszystkim rodzicielstwo bliskości, Porozumienie bez Przemocy, dorobek Jespera Juula, neurobiologia, teoria poliwagalna oraz niedyrektywne metody pracy z dziećmi z wyzwaniami rozwojowymi. Prowadzi konsultacje oraz warsztaty dla rodziców i nauczycieli. Udziela pierwszej pomocy psychologicznej w sytuacji wypalenia rodzicielskiego. Wspiera rodziny w sytuacji choroby przewlekłej, śmierci i żałoby. Współtworzy Instytut Dobrej Śmierci : przestrzeń dialogu i edukacji o przemijaniu, śmiertelności i żałobie.
Prowadzi autorskie warsztaty relaksacyjno-rozwojowe (oparte na relacji i zabawie) dla małych dzieci i ich najbliższych.
Pisze personalizowane bajki terapeutyczne: na zamówienie dla konkretnego czytelnika. Jest autorką dwóch książek: „Tadzik i rak” o chłopcu chorym terminalnie oraz „Droga do domu” o tym, co jest ważne w życiu, które przecież nie trwa wiecznie.
Prywatnie spełnia się jako żona pewnego dobrego człowieka, mama rezolutnego chłopca i towarzyszka psiego seniora. Mieszka w Kielcach, blisko lasu. Nałogowo czyta (głównie literaturę fachową) i zajada się czekoladą.
Temat wystąpienia
Jak dzieci rozumieją śmierć i co z tego wynika?
Podczas wykładu poruszone zostaną takie kwestie jak:
– czynniki, które wpływają na dziecięce rozumienie śmierci,
– cechy charakterystyczne dziecięcej żałoby,
– wsparcie dorosłego na drodze rozumienia śmierci przez dziecko,
– wsparcie dorosłego w obliczu dziecięcej żałoby.
Wykład dedykowany jest rodzicom, opiekunom jak i osobom pracującym z dziećmi.
Małgorzata Węglarz
Absolwentka literaturoznawstwa amerykańskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim, wielbicielka twórczości Edgara Alana Poe. Jego życiorys i dorobek literacki stały się dla niej inspiracją w tworzeniu własnych tekstów, które pisze od jedenastu lat. Do tej pory, pod pseudonimem Maggie Moon, wydane zostały dwa thrillery – Posiadłość (2013) oraz jej kontynuacja Ród wyklętych (2016).
Jest też autorką reportaży, w których podejmuje wątki trudne i niepopularne, chętnie sięga po tematy tabu. I co więcej, drąży je do bólu. W 2021 roku ukazała się jej książka "Wszystko, co powinieneś wiedzieć, zanim umrzesz. Tajemnice branży pogrzebowej".
Temat wystąpienia
Zasłoń lustra i wsyp mak do trumny: przesądy, wierzenia i rytuały pogrzebowe
Nie jest sekretem, że nawet wiek temu dużo lepiej opiekowaliśmy się naszymi zmarłymi. Wielopokoleniowe rodziny, obserwowanie życia i śmierci bliskich, wykonywanie rytuałów pogrzebowych – to wszystko pozwalało na oswojenie tematu nawet w młodym wieku. Razem z nimi szły w parze przesądy. Związane ze zwiastunami śmierci, czuwaniu przy umierającym oraz z całą gamą dotyczących samego pochówku.
Podczas mojego wykładu opowiem o tym dlaczego wsypywano mak do trumny, jak chowano młode dziewczęta oraz dzieci, jak i mam nadzieję przypomnieć przesądy, które są przestrzegane nawet we współczesnym świecie.
Katarzyna Jackowska-Enemuo
Antropolożka kultury, muzykantka, opowiadaczka historii, wędrownica i mama. Od ponad dwudziestu lat zajmuje się w praktyce kulturą tradycyjną, muzyką dawną i etniczną, a także sztuką opowiadania w jej różnych wymiarach – artystycznym i społecznym. Zbiera opowieści oraz pisze własne – i opowiada je, tworząc do nich autorską muzykę.
Pisze teksty i komponuje muzykę. Gra i śpiewa. Tańczy. Prowadzi warsztaty. Występuje na festiwalach i w opłotkach. Z zespołem Jazgodki wykonuje swoją autorską muzykę, a także szeroko rozumianą muzykę tradycyjną. Z "Projektem Migawki" tworzy opowieści i spektakle w dwóch równoważnych językach polskich: fonicznym i migowym. Członkini kolektywu Instytut Dobrej Śmierci. Autorka cyklu audycji i podcastów dla Polskiego Radia (RCKL) pt:. "Między Światem a Zaświatem". Autorka projektu "Nieuchronne" stanowiącego twórczą odpowiedź na śmierć dziecka.
Towarzyszy w dorastaniu synowi i uczy się żyć z córką, która jest po drugiej stronie życia. Przygotowuje się do profesjonalnego tworzenia osobistych rytuałów przejścia z wykorzystaniem dostępnych jej narzędzi – antropologii, muzyki, opowieści, teatru. Uwielbia słuchać świata i przyglądać mu się z nieoczywistych perspektyw, chociaż czasem nic nie rozumie. Ale to nie szkodzi.
Temat wystąpienia
O sposobach żegnania ciała – wykład z elementami warsztatu
Wykład przybliżający sposoby traktowania ciała osób umierających i zmarłych w różnych kulturach, wierzeniach i mitologiach dawnych oraz współcześnie istniejących. Przyjrzymy się bardzo różnym poglądom dotyczącym tego czym jest ciało i czego mu po śmierci trzeba, od balsamowania zwłok po ich kompostowanie. A potem z krain odległych często w czasie i przestrzeni wrócimy do tego, co jest nam samym najbliższe – do naszego własnego ciała.
Agnieszka Klimek
Na trzeciej zawodowej ścieżce w życiu w pracy psychoterapeutki, od 2017 r.
Jestem w podróży, rozwoju i poznawaniu różnych form pracy psychoterapeutyczej od 2006 r.
Do psychoterapii przywołała mnie psychologia głębi C.G. Junga, psychologia transpersonalna, medytacja i praca z traumą.
W psychoterapii pracuję z tych kilku perspektyw.
Zajmuję się leczeniem skutków zranień traumatycznych oraz pracą z konfliktami rozwojowymi i wewnętrznymi.
Interesuje mnie holistyczny rozwój osobowości.
Uczę Focusingu Relacji Wewnętrznych.
Szkoliłam się w zawodzie psychoterapeutki w nurcie humanistyczno-doświadczeniowym Psychologii Procesu
oraz w pracy z ciałem wg Focusingu Relacji Wewnętrznych, Somatic Experiencing, NARM, Łagodnej Bioenergetyce, Somatic Touch, DARe -Traumie Więzi, EMDR, IFS, Brainspotting.
Temat wystąpienia
Perspektywa Somatic Experiencing na temat stanów bliskich śmierci.
Inspiracja i dzielenie się wiedzą.
Chciałam podzielić się z Państwem rozumieniem zjawisk zachodzących w oku cyklonu traumy, w stanach bliskich śmierci wg koncepcji Petera Levine'a twórcy Somatic Experiencing. Życie poprowadziło mnie tak, że w latach 2019-2022 brałam udział w dwóch rocznych cyklach szkoleniowych na temat leczenia stanów bliskich śmierci wg Somatic Experiencing w USA i Szwajcarii.
Tomasz Siuda
Fotograf, artysta, arteterapeuta, fotografoterapeuta (studia w toku).
Wykładowca i edukator.
Członek kolektywu Instytutu dobrej śmierci.
Członek zarządu fundacji Key for tomorrow (dawniejsza Fundacja Fiedlerów).
Podróżnik z silnymi objawami uzależnienia solarnego. Współorganizator i uczestnik wielu projektów i ekspedycji podróżniczych – Iran śladami polskich uchodźców, Amazonia śladami Arkadego Fiedlera czy New York Puzzle. Publikuje w magazynie fotografów, reporterów i podróżników „Kontynenty”. Stworzył i prowadził przez szereg lat pracownię fotograficzną (z elementami fotografoterapii) w Domu Dziecka w Kórniku. Wiedziony silnym głosem intuicji od pewnego czasu szuka opcji i przygotowuję się do pracy jako arteterapeuta z użyciem technik foto-terapeutycznych z terminalnie chorymi.
Temat wystąpienia
Wystawa:
Curriculum vitae
Myśmy łupina tylko i listowie.
A wielka śmierć, którą ma każdy w sobie,
to jest ów owoc, o który zabiega
wszelki byt.
R.M.Rilke
CV, Curriculum vitae, bieg życia, który znamy jako wypunktowaną w doświadczenia laurkę mającą potwierdzić nasze zasługi i kompetencje. Jakie są nasze, jakie są moje kompetencje związane z wyzwaniem, z tym ostatecznym zadaniem, przeznaczeniem do życia/śmierci?
Nie wiem, szczerze i po prostu nie wiem, ale tą wystawą pokazuję, czy raczej próbuję pokazać te momenty z biegu mojego życia, których doświadczam, które doświadczają mnie, które dają mi doświadczenie. Są to momenty ważne, intymne. Rozciągnięte pomiędzy pierwszym oddechem, a ostatnim tchnieniem. Gdzie głęboki smutek po stracie rodziców istnieje równolegle z wybuchającą miłością do pojawiającego się na tym świecie nowego życia, córki.
Ta wystawa to momenty których dotykam, które mnie dotykają, które są tuż obok mnie, przy mnie, we mnie, ale też w odległych miejscach świata od wysokich And, Amazonii czy Iranu do Nowego Jorku. Wszystkie one, te obrazy przenikania się śmierci z życiem są osobiste i traktuję je jak karty z mojego rodzinnego albumu ze zdjęciami, jak fotografie w ramkach wiszące na ścianach mojego mieszkania.
Dobór fotografii, ich rozmieszczenie, sposób ekspozycji mogą rodzić poczucie przypadkowości, niespójności, chaosu, rozrzuconych puzzli. Właściwie tak właśnie jest.
Kilka lat temu pojawiło się we mnie pytanie o moment śmierci, o to co wtedy mogę widzieć? Ten namysł nad niepotwierdzonym empirycznie zjawiskiem trwa. Mam na myśli zjawisko określane jako „film z życia”, kadry, sekwencje naszego biegu życia wyświetlające się podobno w jego ostatnich chwilach. Zacząłem zastanawiać się ile tych kadrów może być, jak długo mogą trwać, jakie to kadry, które momenty i dlaczego akurat te, a nie inne.
Postanowiłem też, że przeprowadzę pewien eksperyment. Będę reżyserem ostatniego filmu w moim życiu. To ja wybiorę te kadry, które mi się wyświetlą, wyłowię je jak krople ze strumienia życia. To takie ludzkie, takie moje i przyjemnie naiwne wierzyć, że mam kontrolę nie tylko nad życiem, ale i nad śmiercią.
Pomysł usechł, czy raczej wyewoluował w stronę zastosowania fotografii w opiece paliatywnej, a ta mozaika, ta wystawa to są częściowo kadry z filmu z premierą zaplanowaną na ostatnie moje tchnienie.
Mam pokorną świadomość, że nie jest to wystawa wybitna, wyjątkowa, czy przełomowa. Na pewno jest intymna i mam nadzieję, że ta intymność niesie w sobie uniwersalność. Bo o ile z dwóch pewnych rzeczy w życiu, jednej jesteśmy w stanie jakoś uniknąć (podatki), o tyle ta druga pewna rzecz jaką jest śmierć jest boleśnie nieunikniona, powszechna i uniwersalna.
Dlatego na koniec proponuję pewne ćwiczenie. Spójrzcie proszę jeszcze raz na te fotografie, rzućcie na nie okiem, na każdą pojedynczo i na całość. Wpatrujcie się uważnie. Po czym zamrugajcie szybko kilka razy oczami otwierając je i zaciskając powieki. Teraz zamknijcie oczy na dłużej i być może pojawił się pod tymi powiekami powidok, majaczące kształty zdjęć i ramek. A teraz wypełnijcie te ramy waszymi fotografiami, kadrami z chwil waszego życia, stop klatkami filmu, który chcielibyście żeby wyświetlił się Wam na
końcu biegu życia.
Warsztat:
Ze śmiercią mi do twarzy. Fotograficzne warsztaty autoportretu ostatniego
Fotografie bywają reprezentacją osób, czasem ich substytutem. Mówiąc wprost zastępują nam żywe, realne osoby. Zdarza się, że niszczymy fotografie przedstawiające ludzi, których chcemy usunąć z naszego życia licząc, że w ten sposób poczują naszą złość, że dotrze do nich nasz emocjonalny komunikat. Portrety naszych bliskich umieszczamy w albumach, w ramkach na ścianie, na biurkach w pracy. Bliscy zmarli zerkają na nas z domowych kącików pamięci, czy z nagrobków na cmentarzach, patrząc nam wprost w oczy.
Warsztat wpisuje się w nurt ars moriendi, sztuki i warsztatów umierania. Dzięki technikom arteterapeutycznym i wykorzystaniu narzędzi z fotografii w terapii i rozwoju osobistym dotkniemy emocji i poruszymy refleksję nad swoim stosunkiem do śmierci własnej. Poprzez wykonany w trakcie warsztatów autoportret, (który zawsze może być tym ostatnim w naszym życiu) przyjmiemy kilka perspektyw spoglądając na swoją śmierć również oczami swoich bliskich. W połączeniu z otwartością uczestników, gotowością na osobiste doświadczanie i dzielenie się, być może uda nam się spojrzeć śmierci w twarz z mniejszym lękiem, a na życie z większą uważnością. A autoportret, który powstanie ? Może będzie ostatnim, może będzie naszym wizualnym epitafium. Może właśnie to zdjęcie nasi bliscy ustawią kiedyś na swoim nocnym stoliku, aby przed zaśnięciem spojrzeć nam w oczy i powiedzieć – wciąż Cię kocham.
Do wzięcia udziału w warsztatach (poza otwartością na doświadczanie) niezbędne są:
- aparat fotograficzny lub smartphone z aparatem fotograficznym.
- jakikolwiek statyw lub urządzenie do przytrzymania aparatu/smartphona, które umożliwia zrobienie autoportretu.
- podręczne lustro (najlepiej nie mniejsze niż format A4).
- jakakolwiek drukarka (może być zwykła biurowa), która umożliwi wydruk zdjęcia. Możliwość wydrukowania fotografii w trakcie warsztatów wzbogaci warsztat, ale brak drukarki nie dyskwalifikuje z udziału w warsztatach.
- przybory do notowania -kilka kolorowych flamastrów lub kredek.
Barbara Wilińska
Barbara Wilińska to także śpiewaczka i multiinstrumentalistka. Studiując psychologię na UAM w Poznaniu, ukończyła średnią szkołę muzyczną. Przez trzy dekady zajmowała się poszukiwaniami w dziedzinie muzyki średniowiecznej i tradycyjnej – zarówno w ramach warsztatów, jak i wypraw do wiejskich śpiewaków. Obecnie swoją wiedzą obdarowuje innych. Wykonuje muzykę dawną i tradycyjną, grając na instrumentach nieoczywistych: lirze korbowej, suce, dulcymerze, kantele i tamburze. Śpiewa solo, improwizuje głosem, tworząc własną muzykę w ulotnej chwili. Prowadzi warsztaty śpiewu naturalnego i warsztaty kaligrafii w Polsce i za granicą.
Artystka malarka, śpiewaczka i muzyk, trenerka głosu, także stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki z 2005 roku. Barbara Wilińska to współczesna kobieta renesansu, prowadząca dialog o pięknie - ze średniowieczem, ze współczesnością i z własną duszą.
Temat wystąpienia
KOŁYSANKI – PIEŚNI DO "MAŁEJ ŚMIERCI". Warsztaty śpiewu tradycyjnego
Zapraszam na dwugodzinne spotkanie z kołysankami – tradycyjnymi pieśniami do snu.
Spotkanie, naukę i śpiewanie kołysanek – w większości polskich i jednej rosyjskiej.
W dawnych czasach śpiewano dzieciom kołysanki nie tylko po to, by je usypiać, ale także, a może przede wszystkim – aby uchronić je przed złem. Ciemne siły zagrażały dziecku zewsząd, a szczególnie w mrocznej porze, podczas snu, nazywanego nawet "małą śmiercią". Wierzono, że podczas snu dusza oddziela się od ciała i podróżuje, aby powrócić przy obudzeniu. Życie - śmierć – życie i tutaj przejawiało swój odwieczny cykl.
Jednym z gatunków są znane w rosyjskiej tradycji niezwykłe kołysanki, przyprawiające nas, współczesnych, o dreszcze i przerażenie. Ich interpretacja jest do dzisiaj zagadką dla etnografów. Wśród różnych motywów owych kołysanek szczególne miejsce zajmuje życzenie dziecku śmierci – stąd tyle kontrowersji przy interpretacji ich znaczenia i funkcji. Oto jedna z takich interpretacji.
Dla naszych przodków otaczający świat był pełen niewytłumaczalnych, groźnych i wrogich sił, i bez odpowiedniego podejścia do nich przeżycie było niemożliwe. Ludzie czuli się szczególnie bezbronni podczas snu. Niemowlęta, które jeszcze nie były w stanie obronić się same, w nocy były całkowicie bezbronne. Aby chronić swoje dziecko, matka śpiewała o jego śmierci, oszukańczo dając w ten sposób znać złym mocom, czekającym na swoją zdobycz, że dziecko już umarło, a to oznaczało, że nie muszą już przychodzić po nie we śnie. Byłyby-ż więc te szczególne kołysanki rodzajem rytualnego "zamawiania" (zamawianie - słowna formuła, która, zgodnie z przesądami, ma moc magiczną, ochronną lub uzdrawiającą)?
Na warsztatach poznamy też różne, inne rodzaje kołysanek – tego szczególnego obszaru folkloru, w którym odbija się historia naszych przodków, ich wierzenia, ich rozumienie świata oraz specyficzna logika, która każe nie tylko uspokoić maleństwo, ale też go ochronić i przygotować do życia w otaczającym świecie.
Jeśli chcesz zapisać się na ten warsztat, skontaktuj się bezpośrednio z prowadzącą:
bawilinska@gmail.com
Ula Kaźmierczak
Jestem twórczynią, edukatorką oraz kobietą kręgową. Od niedawna realizuję nowy rozdział swojego życia tworząc markę Ursa Nova. Wykonuję naturalne świece sojowe, produkty upcyklingowe, zajmuję się edukacją ekologiczną i stawiam pierwsze kroki w aromaterapii. Zależy mi na docieraniu do kobiet i inspirowaniu ich do kreowania swojego życia w zgodzie ze sobą i naturą. Poszukuję prostych rozwiązań w zagmatwanym świecie i mam wrażenie, że coraz częściej udaje mi się je odnajdywać.
Temat wystąpienia
Intencja światło-czuła – wokół świecy
Spotkanie z warsztatem z tworzenia naturalnej świecy sojowej
Świeca (Życie mistrza)
Świeca nie próbuje niczego zmienić, świeca już tam jest!
Świeca nie przeklina ciemności ani też nie próbuje świecić jaśniej.
Świeca nie próbuje ogrzewać pokoju, nie próbuje ocalić ciemności….
… to tylko świeca…. Ona płonie w tobie od dawien, dawien dawna.
Spotkanie połączone z warsztatem, gdzie tematem wiodącym będzie świeca; źródło światła, przedmiot pełen symboliki i wielu znaczeń oraz wartości użytkowych.
Porozmawiamy o historycznych i kulturowych uwarunkowaniach tego przedmiotu, nieodłącznie związanego z tematyką życia i śmierci, światła i ciemności. Świeca stanowi swoisty atrybut dualności świata. Damy sobie czas i przestrzeń na wejście w to zagadnienie, jednak przede wszystkim zanurzymy się w proces twórczy.
Każdy z nas będzie miał okazję wykonać własną świecę z naturalnych i ekologicznych składników pochodzenia roślinnego (wosk sojowy, naturalny knot bawełniany, olejki eteryczne, susz roślinny). Świece zostaną zalane w słoikach szklanych.
Podczas palenia jak i tworzenia świecy ważna jest intencja. Nasz proces twórczy będzie przebiegał w grupie jednak każdy wykona przedmiot nadając mu własną intencję, którą po warsztacie zabierze ze sobą.
Świece z wosku sojowego nie wydzielają podczas palenia szkodliwych substancji oraz palą się kilkakrotnie wolniej niż świece parafinowe. Są zatem alternatywą dla tych, którzy doceniają moc płynącą ze światła świecy i jednocześnie chcą dbać o swoje zdrowie i środowisko.
Jeśli chcesz zapisać się na ten warsztat, skontaktuj się bezpośrednio z prowadzącą:
tel. 602 100 142, e-mail: u.kazmierczak@ursanova.eu, www.ursanova.eu
Katarzyna Poniecka
Poniecka.ceramics.Instagram, założycielka Glinianej Kuli, pracowni ceramicznej i miejsca spotkań wokół kultury i sztuki. Ceramik, kulturoznawca.
Tworzy urny dla ludzi i zwierząt, ceramikę eksperymentalną i obiektową.
Temat wystąpienia
Z ziemi do rąk, z rąk do ziemi – warsztat lepienia urn
Zapraszam Państwa na wyjątkowy warsztat ceramiczny.
Podczas tego spotkania zanurzymy ręce w ciekawym procesie manualnym.
Chciałabym bowiem za pomocą podstawowych technik ulepić z każdym uczestnikiem urnę. Zakładam, że refleksja intelektualna i emocjonalna na tematy ostateczne jest wspierającym nas procesem mentalnym. Nie posiadam kompetencji terapeutycznych, za to studia na tematy funeralne i filozoficzne towarzyszą mi od lat.
Prowokowanie rozmów na temat śmierci pomaga w oswajaniu jej nieuchronności. Jako ceramik wiem, że koncentracja rąk na manualnym doznaniu pozwala naszym umysłom na głęboki relaks i dystans do spraw bieżących. Wierzę, że spotkanie wokół tworzenia wyjątkowego obiektu zbliży nas do tematu śmierci i otworzy na rozmowę jakże istotną w kulturze 'gloryfikacji życia i młodości' .
Chciałabym ugościć Państwa w mojej wyjątkowej przestrzeni. Zapraszam na warsztat lepienia personifikowanych urn ceramicznych i otwartą rozmowę w bezpiecznej i bezpretensjonalnej atmosferze przy kawie, ciastku, herbacie czy kieliszku wina, z piękną muzyką w tle.
Jeśli chcesz zapisać się na ten warsztat, skontaktuj się bezpośrednio z prowadzącą:
glinianakula@gmail.com
Agnieszka Beczek
Znana szerzej jako Pani z domu pogrzebowego. Popularyzatorka tematów związanych ze śmiercią. Od 4 lat przełamuje temat tabu jaki krąży wokół tematu szeroko pojętej śmierci. Współwłaścicielka domu pogrzebowego "dzieli nas tylko czas" w Warszawie.
Temat wystąpienia
Wszystko co chcesz wiedzieć o śmierci, ale boisz się zapytać
Na warsztatach porozmawiamy o:
- przygotowaniu osób zmarłych do pogrzebu
- mitach związanych z branżą
- żądamy sobie wspólnie pytanie czy boisz się śmierci i czy można ją oswoić.
Roksana Jędzrzejewska-Wróbel
Doktor literaturoznawstwa, autorka kilkudziesięciu nagradzanych książek dla dzieci (m.in. seria o ryjówce Florce, „Siedmiu wspaniałych”, „Sznurkowa historia”, „Maleńkie królestwo królewny Aurelki”, „Praktyczny pan”) oraz powieści dla młodzieży „Stan splątania”. Pisze sztuki teatralne, teksty do podręczników, scenariusze filmów animowanych i bajki terapeutyczne. Jej książki wpisane są na Złotą Listę Fundacji ABC „Cała Polska czyta dzieciom”, Listę Skarbów Kultury Dziecięcej oraz Międzynarodową Listę Białych Kruków Literatury Dziecięcej (The White Ravens). Prowadzi warsztaty dla nauczycieli i bibliotekarzy, jak za pomocą książek rozmawiać z dziećmi o życiu i o śmierci, która jest tego życia nieodłączoną częścią. Na spotkaniach autorskich z dziećmi nie boi się trudnych pytań, na które odpowiada z mniejszym lub większym sukcesem, ale zawsze uczciwie. Jest członkinią Polskiej Sekcji IBBY, Unii Literackiej i Instytutu Dobrej Śmierci.
Temat wystąpienia
„CO JEST ZA TYMI DRZWIAMI?” – ROZMOWY O PRZEMIJANIU W POKOJU DZIECIĘCYM. JAK KSIĄŻKI O ŚMIERCI DLA DZIECI MOGĄ POMÓC W OSWAJANIU LĘKÓW – NIE TYLKO NAJMŁODSZYM
Warsztat, na którym porozmawiamy o pięknych i mądrych książkach dla dzieci dotyczących śmierci, przemijania i żałoby. A także o tym, jak przy ich pomocy rozmawiać z dziećmi o tych trudnych tematach. Czy samo przeczytanie wystarczy? Czy zawsze trzeba czytać całą książkę? Jak mogą pomóc nam w rozmowie ilustracje? Jakimi zabawami i ćwiczeniami można „obudować” czytanie, żeby wspólna lektura pomogła odpowiedzieć na trudne pytania albo nauczyła je zadawać oraz stała się doświadczeniem wzbogacającym naszą relację z dzieckiem, a także nas samych.
Maja Worwa
Jestem projektantką i studentką. Uważam że w projektowaniu najważniejsza jest empatia, dlatego w moich projektach poruszam trudne tematy i staram się je oswajać. Jestem również autorką książki „NYA Terapeutyczna gra dla żałobników”, która powstała na podstawie mojej pracy licencjackiej.
Więcej moich prac projektowych:
Temat wystąpienia
NYA – terapeutyczna gra dla żałobników
NYA to gra planszowa dla żałobników, którą zaprojektowałam w ramach mojego dyplomu licencjackiego. Jej celem jest zachęcenie do rozmowy o zmarłym, oraz o uczuciach towarzyszących nam w trakcie przeżywanej żałoby.
Jednak czy jest to narzędzie, które może faktycznie pomóc przeżyć żałobę? Czy takie narzędzie w ogóle istnieje? Czy przedmiot może pomóc w przeżywaniu smutku po stracie?
Chciałabym omówić nie tylko grę oraz proces jej powstawania, ale także zaprosić do rozmowy na temat wybranych przeze mnie zagadnień, oraz modelu żałoby który wykorzystałam podczas projektowania gry.
Nina Harbuz
Psychoterapeutka psychodynamiczna, absolwentka Laboratorium Psychoedukacji, zawodowo związana z Kontekstami – Ośrodkiem Psychoterapii i Ośrodkiem 2Strona. Członkini kolektywu Instytutu Dobrej Śmierci. Doświadczenie zawodowe zdobywała m.in. w Hospicjum Onkologicznym im. Św. Krzysztofa i w Fundacji „Nagle Sami”.
W mojej codziennej pracy towarzyszę pacjentom w doświadczeniu straty. Nie zawsze tej ostatecznej, związanej ze śmiercią. Osoby, które przychodzą do mnie do gabinetu wspieram w codziennych utratach. Pomagam przejść przez doświadczenie starty miłości, związku, relacji, przyjaźni, pracy, zdrowia, urody, obrazu rodziny, jaki latami nosiło się w sobie, własnego wyobrażenia i wizerunku, marzeń, nadziei, poczucia sensu w życiu.
Temat wystąpienia
Wystarczy Być
Teoretycznie wystarczy być, a w praktyce to najtrudniejsza rzecz do zrobienia, gdy myślimy o towarzyszeniu osobie w żałobie. Łatwiej jest nam coś zrobić – ugotować zupę, zrobić zakupy, zabrać do kina, co również jest ważne i potrzebne, ale nie zawsze wystarcza. Być oznacza zmierzyć się z własną bezradnością i bezsilnością, z niemożnością znalezienia słów pocieszenia, z własnymi emocjami.
“Wystarczy być” będzie spotkaniem, w czasie którego wspólnie porozmawiamy o tym, co nam utrudnia pomaganie i wspieranie osób w żałobie. Co sprawia, że choć myślimy o osobie doświadczającej żałoby, a nawet deklarujemy chęć wsparcia, jednak nie dzwonimy do niej. Jakie własne trudności przeżywamy i jak możemy sobie z nimi lepiej radzić.
W czasach pandemii, gdy świat zmaga się ze zbiorową żałobą, zdolność do wspierania innych oraz rozumienia własnych uczuć wydaje się szczególnie cenna.
Monika Jagniewska
Kulturoznawczyni, psychoterapeutka, praktyczka Brainspotting
Źródłem ożywienia i radości są dla mnie zarówno kultura jak i natura, oba obszary eksploruję z nieustającym zaciekawieniem i szacunkiem dla ich bogactwa, piękna i różnorodności.
Temat wystąpienia
Kulturalnie o śmierci
Temat śmierci, podobnie jak temat miłości, wymyka się potocznemu językowi. Słowa wydają się za ciasne i zbyt ciężkie żeby wyrazić to, co czujemy kiedy wypełnia nas miłość lub kiedy w naszym życiu pojawia się śmierć. Sztuka, w dużym uproszczeniu, powstała właśnie z tej bezradności w nazywaniu ludzkiego zachwytu i cierpienia. Jest z nami od zarania dziejów, pomaga w subtelnej komunikacji, w uwypuklaniu niuansów i półcieni emocji, jednocześnie dając poczucie wspólnoty wobec nienazywalnych aspektów naszej życiowej drogi. Sztuka pozwala oprzeć się o doświadczenia i przeżycia innych, spotkać się poprzez formę, symbol, metaforę w niezliczonych wytworach ludzkiej kreatywności.
warsztat
Zapraszam Cię do odszukania w pamięci dzieła, które w istotny sposób dotknęło w Tobie tego obszaru wrażliwości, w którym żywy jest wątek śmierci, śmiertelności, umierania, żałoby. Zapraszam do odwiedzenia wewnętrznej galerii dzieł ważnych, poruszających, konfrontujących z trudnymi emocjami, a jednocześnie pokazujących jak bardzo wspólny jest obszar tematów najważniejszych.
Jeśli masz ochotę porozmawiać o śmierci przez pryzmat sztuki, poszukaj w pamięci książki, filmu, spektaklu, pieśni, utworu, wiersza, obrazu lub fotografii, które powiedziały Ci o niej w sposób, który wydał Ci się świeży, otworzył nową perspektywę patrzenia, dotknął, ożywił wspomnienia, a może zadał pytania lub obudził lęk.
forma warsztatu
Proponuję spotkanie w grupie 12 osób, z których każda będzie mogła opowiedzieć o wybranym dziele, podzielić się fascynacją, poruszeniem, zachwytem lub zdziwieniem.
Ważne, aby wybór miał wymiar osobisty, wynikał z żywego rezonansu z Twoim "tu i teraz". Wybrany przez Ciebie wątek, to nitka wiodąca do ważnego dla Ciebie tematu, osobistej historii, ważnej relacji. Wsłuchaj się w siebie i zobacz, co się wyłoni i jak ożyje w spotkaniu z innymi.
Spotkajmy się i pozwólmy śmierci przybrać artystyczną maskę aby dała się zobaczyć z naszej ludzkiej perspektywy.
Dr Urszula Tokarczyk-Bar
Doktor nauk humanistycznych, pedagog specjalny, tyflopedagog, socjolog. Od 2011 roku bez zapowiedzi i głębszego przygotowania onkorodzic, obecnie dorosłej kobiety. Ta podróż trwa już ponad dekadę, a my odwiedzamy kolejne porty, bezludne wyspy, przechodzimy przez sztormy i jeszcze jesteśmy. Tam, gdzie to możliwe niosę wiedzę i wsparcie rodzinom doświadczającym choroby nowotworowej, choć nie ma to formalnych ram, bo zawsze muszę być w gotowości w naszych osobistych onkologicznych zmaganiach.
Od ponad 25 lat jestem związana z Wydziałem Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, pracuję na etacie starszego wykładowcy w Zakładzie Metodologii Nauk o Edukacji UAM WSE. Prowadzę również terapię z dziećmi z niepełnosprawnością sprzężoną.
Niosę przez życie i praktykę zawodową głębokie przekonanie, że ludzie chcą żyć w zgodzie z prawdą, dobrem i pięknem, że pragną je zarówno odkrywać, jak i realizować, a podstawowe zadanie pedagoga i wychowawcy polega na trwaniu w świadectwie, ukazywaniu możliwości i stwarzaniu okazji do spotkania bytów osobowych. Moje wieloletnie poszukiwania badawcze skupiają się wokół poczucia sensu życia, sytuacji kryzysowych i wspierania człowieka w realizacji pełnego katalogu potrzeb. Bliskie jest mi podejście holistyczne, ujmujące człowieka jako istotną i niepowtarzalną cząstkę wszechświata.
Temat wystąpienia
Terapia daremna – jak rozmawiać w sytuacjach granicznych
Od lat doświadczamy procesu medykalizacji szczególnie wobec krańcowych momentów życia ludzkiego: jego początku i końca. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu niemal w każdej ciąży rodzice mogli mieć nadzieję, ze urodzi im się zdrowe dziecko. Dziś, na szczęcie, możliwe są badania prenatalne, które zazwyczaj uspakajają rodziców, czasami otwierają możliwość podjęcia leczenia prenatalnego lub precyzyjnego zaplanowania porodu i terapii, która rozpocznie się bezpośrednio po nim; bywa, że wiadomości, które otrzymują rodzice są jednoznaczne i nie dają nadziei na zdrowie dziecka. Wielkiej mądrości zespołu medycznego i samych rodziców potrzeba, by przeprowadzić rodzinę przez tak trudną diagnozę i z miłością zaplanować poród, podczas którego zachowana zostanie godność osobowa każdego człowieka.
W każdej fazie życia możliwe jest doświadczenie sytuacji, gdy medycyna nie ma już realnej oferty pomocy. Z jednej strony u samego pacjenta, jego bliskich jak i członków personelu medycznego w niektórych przypadkach aktywuje się myśl „ratować ponad wszystko”. Współczesny rozwój technologii stosowanej w medycynie, a szczególnie w intensywnej terapii, pozwala na utrzymywanie sprawności poszczególnych układów i narządów. Niesie to ryzyko terapii daremnej. Każdy człowiek jest inny i każda sytuacja graniczna wymaga wielkiej mądrości wszystkich osób mających wpływ na podejmowane decyzje. Dlatego chcę Państwa zaprosić do rozważań związanych z sytuacją, gdy wdrażane procedury zatrzymują pacjenta w nieuniknionej drodze, bez korzyści terapeutycznej, niejednokrotnie same w sobie dostarczając dodatkowych cierpień.
Gosia Kozłowska
Psycholożka, terapeutka, podcasterka, pisarka
Jako terapeutka pracuje z dziećmi, nastolatkami i dorosłymi w trudnych sytuacjach, z chronicznym bólem, chorobami i dysfunkcjami. Jako coachka wspiera osoby twórcze, przedsiębiorcze i mające ogrom pasji.
W swojej pracy wykorzystuje jogę, uważny ruch (Mindful Movement), terapię czaszkowo-krzyżową, Techniki Emmetta, naturę, mindfulness i compassion.
Nagrywa medytacje i wizualizacje, które pozwalają ludziom znaleźć w sobie przestrzeń pełną spokoju.
Obecnie mieszka w Danii.
Temat wystąpienia
Dziennik żałoby – jak terapeutyczne pisanie pomaga doświadczyć siebie w procesie żałoby
Na warsztacie porozmawiamy o tym, w jaki sposób terapeutyczne pisanie dziennika może wesprzeć osoby doświadczające żałoby. Zaproszę Was też do wykonania trzech krótkich ćwiczeń, które pokażą, jak pracować z dziennikiem żałoby.
Justyna Sekuła
Z wykształcenia jestem Socjolożką, z pasji Artystką Wizualną, z wyboru Animatorką Społeczną. W życiu – nie tylko artystycznym – inspiruje mnie aspekt twórczego manifestu, różnorodność technik i sposobów wyrazu, stwarzanie przestrzeni na spontaniczne eksperymenty. Lubię podążać za tym co intuicyjne. Wierzę, że zabawa w sztukę, zabawa sztuką i sztuka zabawy nie muszą wykluczać głębokiej refleksji o ich miejscu i roli w życiu każdego z nas – a wręcz do niej zachęcać. Zamiłowanie do twórczości i psychologii łączę zgłębiając tajniki arteterapii (terapii poprzez sztukę). Byłam dzieckiem ciekawskim, którego wszędzie pełno. I tak mi zostało do dzisiaj.
Moje strony:
Temat wystąpienia
Życie Śmierć Przemiana. Warsztat kolażu intuicyjnego
Życie i śmierć to tajemniczy proces przemiany, o którym można by opowiadać wiele. Często jednak brakuje słów, by wyrazić to, co wymyka się rozumowemu poznaniu. Wtedy z pomocą przychodzą obrazy, które z powodzeniem mieszczą w sobie treści podświadome i intuicyjne, przyciągające uwagę. Jakie symbole tkwią w Twoim wewnętrznym odczuciu tego, co żywe i martwe? I co to właściwie mówi o Tobie samym/samej?
Kolaż to technika „przetwórcza” polegająca na łączeniu dowolnych materiałów i nadawaniu im nowego kontekstu. Spokojnie, nie potrzeba tu wybitnych zdolności plastycznych. Za to bardzo przyda się ciekawość, otwartość i chęć doświadczania. Każdy potrafi zrobić kolaż. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę z tego, że ten prosty, przyjemny i łatwo dostępny rodzaj artystycznego wyrazu często przynosi zadziwiające rezultaty.
Podczas warsztatu:
- poznasz technikę kolażu intuicyjnego, która może stać się Twoim stałym elementem pracy z podświadomością i intuicją,
- odkryjesz, z czym kojarzy Ci się życie i śmierć, wchodząc w spontaniczny i swobodny proces przemiany,
- pokonasz blokady twórcze i stworzysz miniaturowe dzieła sztuki, które pomogą Ci nawiązać kontakt z Twoim Wewnętrznym Artystą/ką.
Spotykamy się w wirtualnej przestrzeni na Zoomie, która umożliwi nam bliższe poznanie się i wymianę doświadczeń, ale warsztat będzie miał również część praktyczną, którą wykonasz w zaciszu własnego domu. Przygotuj: nożyczki, klej, papier kolorowy, stare gazety, czasopisma i magazyny z obrazkami.
Lucyna Teszka
Jestem matką syna, który umarł. W języku polskim (ani w żadnym innym mi znanym) nie istnieje słowo opisujące ten stan. Nie istnieje również wiele innych słów, które mogłyby nam pomóc w nazwaniu tego, co czujemy, w zrozumieniu tego, czego doświadczamy po śmierci bliskiej osoby. Interesuję się słowami – z wykształcenia jestem romanistką. Interesuję się również sposobami wyrażania żałoby i wspierania osób doświadczających żałoby lub mierzących się z własną śmiertelnością. Ukończyłam program szkoleniowy prowadzony przez długoletniego współpracownika Elisabeth Kübler-Ross, Davida Kesslera, jestem certyfikowaną edukatorką o żałobie, osobą wspierającą w żałobie oraz współtworzę kolektyw Instytutu Dobrej Śmierci.
Temat wystąpienia
Kim jestem? Tożsamość i relacja z otoczeniem po śmierci bliskiej osoby
Śmierć nie tylko odbiera nam osobę, którą kochaliśmy. Wraz z jej odejściem, tracimy dużo więcej –
przyzwyczajenia, poczucie bezpieczeństwa, przyjaciół, wspólną przyszłość… Tracimy część, a czasami
całość, siebie. Kim jest matka, której umarło dziecko? Kim jest mąż, który stracił żonę? Jak
zredefiniować siebie i swoje miejsce w świecie bez ukochanej osoby? Czy dalsze wartościowe życie jest
możliwe? Zapraszam do refleksji o przemianie i trudnościach w określeniu siebie od nowa po śmierci
bliskich. Warsztat jest adresowany zarówno do osób doświadczających żałoby, jak i tych, którzy pragną
lepiej zrozumieć jej specyfikę, by móc wspierać osoby z najbliższego otoczenia lub przygotować się do własnej konfrontacji ze śmiercią i żałobą.
Małgorzata Anna Gruszka
Psycholog. Terapeuta holistyczny.
Prowadzę własny gabinet terapeutyczny.
Współpracuje że Stowarzyszeniem "MOŻESZ" na rzecz profilaktyki i rozwoju dzieci i młodzieży. Prowadzę terapię indywidualne dla młodzieży i dorosłych. Terapie rodzinne. Od kilku lat prowadzę cotygodniowe spotkania dla seniorów z chorobą Alzheimera i ich opiekunów. Ostatnie dwa lata, duża część naszych spotkań, to praca z żałobą. Prowadzę również warsztaty tematyczne dla kobiet oraz szkolenia dla specjalistów i rodziców dzieci z zaburzeniami ze spektrum Autyzmu.
Moja droga zawodowa od początku jest bardzo mocno związana z pomaganiem i poznawaniem drugiego człowieka. Swoją podróż rozpoczęłam od pracy jako Dyplomowana Pielęgniarka po ukończeniu nauki w pięcioletnim Liceum Medycznym. Kolejnym etapem była praca z ciałem, poprzez masaż i medycynę niekonwencjonalną, jogę. Później przyszedł czas na Psychologię aby jeszcze skuteczniej pomagać. Systematyczne podnoszenie swoich kwalifikacji i kompetencji zawodowych. Pogłębianie i poszerzanie wiedzy o funkcjonowaniu człowieka w zdrowiu i w chorobie. W kontakcie z innymi i kontakcie z naturą. Łączenie zdobytej wiedzy i doświadczenia z zakresu medycyny konwencjonalnej i alternatywnej, anatomii i fizjologii człowieka oraz psychologii, którą zgłębiam i poszerzam regularnie, pozwala mi spojrzeć na człowieka holistycznie. Człowieka jako istotę fizyczno – psychiczno - duchową – w której wszystko się łączy i współpracuje. Jeśli z jakiegoś powodu nie współpracuje – pojawia się choroba lub dolegliwości.
Temat wystąpienia
SPOTKANIE Z PRZODKAMI
„BEZ PRZODKÓW JESTEŚ JAK WYRWANA ROŚLINA, RZUCONA NA USCHNIĘCIE. GDY CZUJESZ ZA SOBĄ ICH SIŁĘ, TO TAK, JAKBYŚ RÓSŁ W LESIE Z INNYMI DRZEWAMI. JEDNE SĄ STARE I JUŻ SIĘ PRZEWRACAJĄ, INNE MŁODE, DOPIERO ROSNĄ, ALE TO JEST TWÓJ LAS… / Stanisław Pieniążek/
„ Wielkim nieszczęściem świata jest to, że oduczył się życia ze swoimi zmarłymi i słuchania ich szeptu miłości z drugiego brzegu”.
/Reinhold Schneider/
Podczas warsztatów, przedstawię uczestnikom spojrzenie na rodzinę jako system. Jak on działa i jak czerpać z jego zasobów. Jak dbać o relacje ze swoimi przodkami i zasilać potomków.
Bo, jak mówi Anja Franczak: „Twoje życie się skończyło. Ale nasza relacja dalej trwa”.
A jak wiadomo, nieuczęszczane ścieżki zarastają.
Zatem aby korzystać z zasobów swoich przodków należy usunąć chwasty z zarośniętych ścieżek i nawiązać relację o którą warto dbać.
Uczestnicy dowiedzą się kim są przodkowie, gdzie ich szukać, gdzie zdobywać wiedzę i dane o swoich przodkach i dlaczego warto to robić.
CZY ZNASZ NAZWISKA SWOICH PRABABEK? BYŁO ICH AŻ CZTERY.
„NIE PODAM RĘKI NIKOMU, KTO NIE WIE JAK JEGO PRABABKA Z DOMU”.
/Melchior Wańkowicz/
Podczas warsztatów zaproszę uczestników do kilku ćwiczeń praktycznych, które uczestnik będzie mógł kontynuować indywidualnie po warsztatach.
Do dwóch medytacji, podczas których doświadczą połączenia ze swoimi korzeniami rodzinnymi, oraz zaczerpną z uskrzydlającej miłości swoich przodków. Po wcześniejszym wprowadzeniu do tematu pracy z przodkami.
Polecę również (jeśli czas na o pozwoli) lektury, którymi warto się inspirować wykonując pracę z przodkami.
Dołączę (nie swoją) Modlitwę o uzdrowienie rodziny (dla chętnych)
* Proszę uczestników o przygotowanie sobie dwóch lub więcej kartek formatu A4 oraz ołówka lub innego narzędzia do pisania/ rysowania.
* Jeśli zapisałaś/eś się na warsztaty zadbaj o ciche spokojne miejsce w którym nikt nie będzie Ci przeszkadzał. Abyś mógł/ mogła w pełni zanurzyć się w swojej podróży do korzeni oraz w pełnym skupieniu i z należnym szacunkiem „spotkać” ze swoimi przodkami.
Uwaga!
Osoby, które będą w podróży (prowadząc auto) nie powinny brać udziału w warsztacie.
dr Marta Anna Sałapata
Pedagożka i filolożka pracująca w Zakładzie Edukacji Wczesnej i Studiów Artystyczno-Kulturowych Instytutu Pedagogiki Akademii Pomorskiej w Słupsku. Członkini Kolektywu Instytutu Dobrej Śmierci. Absolwentka Instytutu Psychologii Zdrowia Polskiego Towarzystwa Psychologicznego w obszarze pomocy psychologicznej i interwencji kryzysowej oraz studiów podyplomowych "Zintegrowana edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna", w trakcie studiów podyplomowych z psychotraumatologii. Biblioterapeutka certyfikowana przez Polskie Towarzystwo Biblioterapeutyczne. Wiceprzewodnicząca Słupskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego. Jej zainteresowania badawcze dotyczą problematyki śmierci i umierania w ujęciu interdyscyplinarnym, sytuacji trudnych oraz umiejętności radzenia sobie, procesu kształtowania się tożsamości jednostki, rozwoju zawodowego i kompetencji nauczyciela.
Swoją pracę doktorską poświęciła analizowaniu postaw nauczycieli edukacji wczesnej wobec śmierci (UMK 2012 r.) Prowadzi wykłady, warsztaty i szkolenia m.in. na temat tego, w jaki sposób wspierać dzieci i młodzież w sytuacji straty, żałoby.
Temat wystąpienia
"Żałobnicy wykluczeni". Żałoba jako sytuacja trudna w doświadczeniu dzieci i młodzieży czyli o lękach i bezradności dorosłych
Dla wielu dorosłych wyrazem troski o dziecko i dorastającego młodego człowieka jest próba ochronienia go przed trudnymi doświadczeniami, do których niewątpliwie należy konfrontacja z umieraniem i śmiercią. Pomimo tych wysiłków doświadczenie to wielokrotnie staje się ich udziałem, gdyż śmierć pojawia się w ich życiu bez względu na to, czy sobie jej życzymy czy nie. Stwierdzenie powyższe może brzmieć jak truizm, ale w obliczu (nie)podejmowanych działań, (nie)przeprowadzanych rozmów, (nie)poszukiwanych sposobów udzielania wsparcia w sytuacji tak trudnej, wiedza dorosłych na temat tego, w jaki sposób kształtuje się pojęcie śmierci, jakie emocje i przemyślenia towarzyszą dzieciom i młodzieży w procesie żałoby oraz w jaki sposób możemy zaspokajać ich potrzeby, wydaje się nie do przecenienia. Szczególnie, że działania takie wymagają pokonania własnych lęków, pragnienia ucieczki czy choćby przyznania się do niewiedzy.
Sylwia Wójcik
Psycholożka, terapeutka Somatic Experiencing (metody pracy z traumą i z chronicznym stresem stworzonej przez Petera Levine’a), terapeutka SOMA Embodiment. Współzałożycielka i członkini Polskiego Stowarzyszenia Somatic Experiencing.
Pracuje z osobami dorosłymi w praktyce indywidualnej i na warsztatach. Towarzyszy, wspiera, uczy jak radzić sobie z emocjami, z negatywnymi myślami, jak oswajać lęk przed śmiercią i umieraniem i uczy jak komunikować się z innymi w tym temacie.
Kilka lat współpracowała z Hospicjum Domowym w Poznaniu (Wielkopolskie Stowarzyszenie Wolontariuszy Opieki Paliatywnej). Była asystentką w Katedrze i Klinice Medycyny Paliatywnej na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Wykładała na studiach podyplomowych na SWPS w Poznaniu, na Uniwersytecie Medycznym i na WSPiA w Poznaniu. Przez kilka lat współpracowała z Akademią Walki z Rakiem.
Od wielu lat uczestniczy w Kręgach Kobiet, sama też takie zwołuje i prowadzi.
Była organizatorką I Konferencji Życie Śmierć w 2021 r., w 2022 r. wydarzenie to zmieniło nazwę na Życie Śmierć. Spotkanie II, organizuje Death Cafe (online i na żywo), prowadzi warsztaty „Wyprawa po dobre życie, umieranie i dobrą śmierć.Podróż pierwsza: A gdyby został Ci rok życia?”.
Cały czas uczy się, jak mówić o śmierci, aby przywrócić ją do Życia.
Jak mówić o śmierci, aby przywrócić ją do życia?
Niech konferencja Życie Śmierć. Spotkanie II
będzie dla nas etapem tej drogi.
Zapisy wkrótce!
